Fernan pertsona garbia zen. Urrutitik antzematen zitzaion pozik bazegoen, orduan munduko izaki maitagarriena zen, edo triste, astiro ibiltzen zenean, oinak lurrari itsatsita bezala. Fernando liburu irekia zen, pentsatzen zuena kontatzen zuen, bere ilusioak, bere pozak, eta baita bere kezkak ere. Harekin ez zegoen zurikeriarik. Bere lagunen laguna zen, eta bere familia maite zuen. Besterik gabe.
🎧 Entzun podcasta
Berria | New Yorkeko munduak: Euskaldunon egunkarian eta Berrian aritu nintzen astero zutabeak idazten. Zutabeak niretzako halako memoria-kutxa txikiak ziren. Eguneroko bizitzatik hartzen nituen gaiak, irudiak, eszenak. Idatzi eta gero, hantxe geratzen ziren gordeta, egunkariko kutxatxoan. Argazkiak ateratzea bezala zen, bizitzako une jakin bat jasotzen zuten. Orain berriz hasiko naiz zeregin berarekin, zuek kutxak zabaldu besterik ez duzue egin behar.
Podcastera harpidetu
