Hannah Arendt-ek esan zuen zorion erabatekoa soilik publikoa dela, ez dela nahikoa norbera bakarrik zoriontsu izanda, zorion partekatua dela benetakoa. Bizi izan dudan zorion publikorik handiena izan zen hilaren zazpikoa. Norbera non eta zertan zebilen betiko gogoratzen den horietakoa. Larunbata zen, goizeko hamaika eta erdiak. Korrikan nenbilen parketik eta halako batean oihu handi bat zabaldu zen, orokorra, lasterkariak ikusi nituen geratzen, mugikorrei begira. “Galdu du”, esan nuen neure golkorako. Astearteaz geroztik emaitza jakin nahian zeuden hiritarrak, luze eginda, urduri, akituta. Parkea utzi eta kaleetara hurreratu nintzen. Hura eztanda, autoak bozina joaz, oinezkoak oihuka, gizon afroamerikar bat ikusi nuen ukabila altxatuta, negarrez. Gazte bat pasatu zen bizikletan pankarta bat eskuetan zuela, “Trump is over”. Bukatu da Trump. Gerra bat amaitu balitz bezala zen. Emakumeak elkar musukatzen, Black Lives Matter-eko banderak, ostadarrarenak, gazteak kantatzen eta dantzatzen, umeak eta adinekoaknere bai, gizatalde askotarikoan.
🎧 Entzun podcasta
Berria | New Yorkeko munduak: Euskaldunon egunkarian eta Berrian aritu nintzen astero zutabeak idazten. Zutabeak niretzako halako memoria-kutxa txikiak ziren. Eguneroko bizitzatik hartzen nituen gaiak, irudiak, eszenak. Idatzi eta gero, hantxe geratzen ziren gordeta, egunkariko kutxatxoan. Argazkiak ateratzea bezala zen, bizitzako une jakin bat jasotzen zuten. Orain berriz hasiko naiz zeregin berarekin, zuek kutxak zabaldu besterik ez duzue egin behar.
Podcastera harpidetu
